OddBall

INSTRUCTION
Click LEFT MOUSE BUTTON to change ball size
WSAD for direction
SPACE BAR for jump

Game Link
https://liluo.io/instant-builds/c20823e8-d7b3-4a1a-ace5-741d2520815f

Przedstawiana przeze mnie praca dyplomowa wykorzystuje wiele środków wyrazu unikatowych dla gier wideo. Mają one za zadanie skonfrontować graczy z tematem, którym jest doświadczenie bycia osobą zmarginalizowaną społecznie. Gracze przyjmują rolę kulki, która cały czas rośnie. Świat, w którym przebywa kulka, nie pozwala jej jednak na niekończącą ekspansję. Zatrzymanie procesu rośnięcia jest możliwe tylko przez gwałtownie przyciskanie lewego przycisku myszki. Trud, jaki gracze muszą włożyć w utrzymanie odpowiedniego rozmiaru przez kulkę, ma obrazować wysiłek wkładany w dopasowanie się do sztywnych ram społecznych. Co więcej, kulka zmienia swój kolor. Cały otaczający ją świat jest niebieski. Ona również jest niebieska, gdy pozostaje mała, ale rosnąc, zmienia się w czerwonego olbrzyma. Mocny kontrast barwny między chłodnym błękitem a ciepłą czerwienią ma podkreślać niedopasowanie kulki do świata. Kolejnymi ważnymi elementami gry są mechaniki platformowe. W grze występują trzy rodzaje obiektów interaktywnych, które budują warstwę reguł: bramki, platformy oraz dźwignię. Bramki pozwalają przejść tylko kulce zachowującej wyznaczony rozmiar. Platformy działają w podobny sposób, jednak są bezpieczne tylkodla najmniejszej kulki. Im większa się ona staje, tym mocniej kruszy się platforma pod nią, aż w końcu ta pęka. Dźwignie natomiast wymagają rozrośnięcia się kulki do największego rozmiaru. Każda z tych mechanik wymaga innego rozmiaru kulki. Wpisuje się to w narrację, ponieważ niejednokrotnie środowisko wymusza reagowanie w różny sposób w zależności od sytuacji. Istnieją zasady społeczne, których należy się trzymać, chyba że nastąpi wyjątek. Takim przykładem może być chociażby kłamanie. Nie można okłamywać bliskich, no chyba, że nasze słowa ich zranią. Rozpoznanie tej cienkiej granicy może wydawać się większości ludzi banalne, ale nie jest takie dla osób ze spektrum autyzmu. Takie sytuacje można mnożyć, ponieważ nie tylko nieneurotypowość potrafi przysporzyć kłopotów w dopasowaniu się do oczekiwań społecznych. Ciasne korytarze niesprzyjającego otoczenia, walka z własną naturą oraz zagadki zręcznościowo logiczne tworzą razem wrażenie odizolowania. Ostatecznie bowiem kulka jest integralną częścią świata, w którym funkcjonuje. Wskazuje na to zarówno intro, jak i epilog. Na początku podróży kulkę otaczają mniejsze niebieskie kuleczki, które swobodnie staczają się w dół między dużymi blokami. Nasza bohaterka nie może jednak przecisnąć się między szczeliny, tak jak powinna. Kulka musi zmierzać w górę, w przeciwnym kierunku. Pod prąd. Na końcu historii natomiast przedstawiona jest konsekwencja niedopasowania do panujących reguł. W tym wypadku jest ona niezwykle dramatyczna, bo kulka umiera próbując dostać się do ostatniego check pointu kończącego poziom. Bez względu na to czego gracze by nie zrobili, to kulka nigdy nie przekroczy linii mety. Zawsze w trakcie lotu dosięgnie wrząca para, spalając ją na popiół. Smutne zakończenie historii jest tylko środkiem przekazującym emocje graczom. Kulka ginie nie dlatego, że osoby zmarginalizowane są skazane na zagładę, choć czasem niestety tak się dzieje, ale dlatego, że w ten sposób nie może osiągnąć swojego celu. Ostatni poziom nigdy nie zostanie ukończony, nieważne jak bardzo gracze by się nie starali. W taki sam sposób osoby wykluczone często czują dużą beznadzieję, próbując na siłę dopasować się do nierealistycznych standardów. Możliwość obrania alternatywnej ścieżki zostaje zablokowana sztywnymi konwencjami, a ignorowanie swoich potrzeb na rzecz nie sprawiania kłopotów tylko jeszcze bardziej rani. Wybór w takiej sytuacji jest złudny: stagnacja lub cierpienie nie są sensownymi odpowiedziami na problemy tych osób. Mechaniczno-organiczne wnętrze, w którym kulka się znajduje, żyje w swoim rytmie. Rytmie, który nie został zaprojektowany z myślą o bytach niedopasowanych. Gra nie próbuje przedstawić rozwiązań problemu, ani wskazywać palcem winowajców. Jej celem jest postawienie zwykłych ludzi w sytuacji, w jakiej znajduje się niewielka część społeczeństwa. Ma wzbudzać w graczach trudne emocje, tak aby pobudzić ich empatię i pozwolić im zrozumieć nie tylko treść, ale też i doświadczenie